ฟ้อนมาลัย

ชมดอกไม้เบ่งบานสลอน     ฝูงภมรวะว่อนใฝ่หา
ดอกพิกุลยี่สุ่นจำปา      ลมพัดพารำเพยขจร
เกดกระถินส่งกลิ่นหอมฟุ้ง      กำจายจรุงระรื่นเกสร
จันทน์กะพ้อช่างล่อภมร     ให้หลงเริงร่อนบินว่อนตอม
โอ้ดอกไม้ก็ได้ใช้กลิ่น     อวดประทินที่แสนสุดหอม
เร้าฤทัยเราให้ใฝ่ดอม     ช่างน่าถนอมจริงหนอ
พวกดอกไม้ก็ไม่งามเท่า      พักตร์แม่เจ้าแม่ท้าวค้าปิน
สำรวยเลิศช่างเฉิดโฉมฉิน      บ่มีมลทินทั่วสรรพางค์
กลิ่นดอกไม้ก็ไม่ระรื่น     หอมชุ่มชื่นเท่าคุณพระนาง
ข้าเจ้าภักดีบ่มีจืดจาง     จนชีวิตวางวายเนอ